Actieheld Lidewij: “Ik hoop dat ik die depressie achter me kan laten als ik over de finishlijn loop”

13-06-2016 | 09:07

Lidewij Kalfsterman is fotograaf en worstelt al een tijdje met een depressie. Samen met team Koplopers gaat zij de halve marathon lopen op 6 november tijdens de Berenloop op Terschelling. Dit doet zij samen met haar hulphond Door om psychische ziektes bespreekbaar te maken. “Ik zou er zelf veel aan hebben gehad als depressiviteit in mijn omgeving al bekend was geweest.”  

Tekst: Eleanor Crick

Sinds kort durft Lidewij er open voor uit te komen dat zij een depressie heeft en wil ze openlijk lopen voor Fonds Psychische Gezondheid. “Het voelt ook sterker om met een team mee te lopen die allen open zijn over psychische klachten. Ik hoop dat we door de inzamelingsactie vooral bekendheid genereren voor depressie en psychische ziektes. Dat het bespreekbaar wordt en mensen zullen begrijpen dat het een ieder in zijn of haar leven kan overkomen en dat het niet iets is om van af te schrikken.”

Lidewij durfde lang niet hardop te zeggen dat zij last had van depressies. “Ik schaamde me heel erg. Ik had nog nooit met depressie in mijn omgeving te maken gehad en zag het als iets wat ver van me af stond. Iets wat bij ouderen voor zou komen en niet bij een ogenschijnlijk gezond en jong iemand die niets te klagen mocht hebben.”

Sinds 2012 heeft Lidewij zelf last van een depressie en merkte dat honden haar konden kalmeren. “Ik studeerde toen aan de kunstacademie. Als bijbaan paste ik regelmatig op honden in de vakanties. Ik merkte dat het beter met me ging in de perioden dat ik een hond thuis had. Ik ging regelmatig naar buiten, durfde contact te maken met mensen op straat en mijn stemming was over het algemeen beter.”

Toen Lidewij afstudeerde van de kunstacademie, kwamen de klachten helaas terug. “In februari 2015 ging het zo slecht dat ik stopte met mijn baantjes die ik nog had van tijdens de studie. Ook mijn vrije werk in fotografie kon ik niet meer opbrengen. Die zomer had ik weer twee oppashonden en in die weken ging het beter, net als voorheen. Maar ik kwam weer diep in de put toen de honden weer naar hun baasjes vertrokken. Gedachtes aan de dood speelden dagelijks een rol.

Ik zag geen toekomst meer en wilde alleen maar dat mijn leven stopte. Af en toe vond ik een beetje hoop als ik nadacht over een hond in mijn leven. Ik onderzocht de sites van asielen en stichtingen van buitenlandse honden opvang, de goedkoopste manier om een hond aan te schaffen. Maar de verantwoordelijkheid leek me zo groot. Ik zag niet voor me dat ik naast dat ik amper voor mezelf kon zorgen nog de verantwoordelijkheid voor een ander wezen in mijn leven kon dragen. Ook dacht ik dat het geen goed idee was als ik een hond naast me zou hebben die zelf een trauma of iets dergelijks meegemaakt zou hebben. Ik had een rustige hond nodig die deels voor mij zou kunnen zorgen.”

Via social media volgde ze Amerikaanse service honden en zag ze dat er psychiatrische hulphonden bestonden. “In Amerika zijn hulphonden veel bekender dan in Nederland. Ook kende ik de PTSS honden voor veteranen in Nederland.”

Uiteindelijk na veel onderzoek gingen Lidewij en haar familie naar een intake op de boerderij van Stichting Hero in Drenthe waar ze meerdere geschikte honden mocht ontmoetten. “Mijn familie, vriendin en ik kwamen toen tot het besluit een pup aan te schaffen. Het ging zo slecht met me dat ik echt geen toekomst meer zag en de dagen te zwaar waren om door te komen. Greetje Veneboer, de oprichter van Stichting Hero, besloot om de hond diezelfde week bij mij in Den Haag te komen plaatsen. Ik startte een crowdfunding project waarin ik een open brief schreef waarin ik uitlegde dat ik geen levensenergie meer had en wat deze hond voor mij zou kunnen betekenen. Mijn inzamelingsactie werd veel gedeeld op Facebook en er werd massaal gedoneerd. Binnen twee dagen had ik € 4000,- opgehaald: geld voor de aanschaf en een deel van de training van de hond.”

De trainingen met de hond op de boerderij van de Stichting hebben Lidewij ontzettend vooruit geholpen. “Een hond spiegelt je gedrag. Ik paste me altijd aan de mensen om me heen, ik voegde me naar de wensen van anderen. Dit toonde de hond zo duidelijk door me gewoon de andere kant op te slepen, omdat mijn lichaamstaal zo onzeker en meegaand was. De hond bepaalde daardoor welke kant we opgingen. Zodra ik steviger ging staan en daadkrachtige stappen zette, volgde hij me zonder probleem. De hond liet me dus voelen hoe je duidelijk je grenzen moet aangeven en je niet door mensen over je heen moet laten lopen.” In therapie analyseerde Lidewij vaker haar gedragspatronen, maar door de training met haar hond, voelde ze ook hoe ze haar gedrag en daardoor haar gevoel kon veranderen.

Inmiddels durft Lidewij weer met het openbaar vervoer te reizen en heeft Door haar ook meerdere keren getroost of wakker gemaakt uit een nachtmerrie. Daarnaast loopt Door mee met Lidewij tijdens haar trainingen voor de halve marathon. “Ze zit met een heupgordel aan me vast en loopt keurig naast me.”

Lidewij hoopt door haar actie meer openheid en bekendheid te creëren voor psychische ziektes. “Naast het maatschappelijke doel is het voor mij het belangrijkste dat ik weer een hardloop doel heb, waarvoor ik weer kan beginnen met trainen. Ook omdat het pas in november is, voelt het als mooi vooruitzicht. Eerst dacht ik dat ik binnenkort dood zou gaan, maar nu heb ik een doel dat ik sowieso wil halen. Ook hoop ik stiekem dat ik tegen die tijd beter ben en ik de depressie een beetje achter me kan laten als ik over die finishlijn loop.”