“Al hakend ben ik weer een beetje bij haar”

Marinke Slump, voor sommigen beter bekend als ‘Wink’, was de jonge haakblogster achter de bekende blog A Creative Being. Een blog dat zij oprichtte toen zij haar liefde voor haken wilde delen met de wereld. Marinke en haar blog werden steeds populairder in de haakwereld, maar ondertussen kampte ze ook met een zware depressie.

Uiteindelijk werd het haar te veel. Vorig jaar stapte Marinke uit het leven. Haar moeder Riet Olsder blikt terug op haar leven en wie zij was als persoon. “Ik ben trots dat ze dit allemaal teweeg heeft gebracht, maar helaas ziet ze dit zelf niet. De aandacht die ze nu krijgt, had ze zelf moeten ontvangen.”

Marinke werd razendsnel populair als haakblogster, schreef meerdere boeken en maakte ontwerpen voor het wolmerk Scheepjes. “Het haken was haar lust en leven, maar uiteindelijk werd het haar te veel”, vertelt Riet. Haar laatste haakontwerp wordt nu door tienduizenden mensen over de hele wereld gehaakt als eerbetoon aan haar. Een deel van de opbrengst wordt gedoneerd aan Fonds Psychische Gezondheid voor het project YOUNG MIND Academy. “Het is natuurlijk schitterend dat er nu zoveel mensen als eerbetoon haar laatste ontwerp haken. Ook al zouden er twee mensen mee geholpen zijn, het heeft toch ergens weer nut gehad. Ondanks dat het op zo’n pijnlijke manier is gegaan.”

In Riet haar huis liggen overal haakontwerpen van Marinke. Onder haar vazen liggen gehaakte mandala’s en over de bank ligt Marinke’s eerste deken die zij heeft ontworpen. “Daar kan ik dagelijks naar kijken.” Boven heeft Riet kisten vol met wol en werkjes die Marinke gemaakt heeft. “Ik heb heel veel van haar spulletjes. Al hakend ben ik weer een beetje bij haar”, zegt Riet. Vroeger haakte Riet al, maar door Marinke haar enthousiasme kreeg ze de smaak opnieuw te pakken. “Vroeger maakte ik veel spulletjes, ook Marinke’s doopjurkje heb ik gehaakt”, zegt Riet.

Marinke ontdekte het haken toen ze voor het eerst opgenomen werd voor haar depressie. “Ze werd opgenomen op een psychiatrische afdeling in Hoogeveen en daar kreeg ze bezigheidstherapie en creatieve therapie. Ze heeft zichzelf daar leren haken en is er niet meer mee opgehouden”, vertelt Riet. “Het was haar uitlaatklep. Ze kon daardoor rust vinden in haar hoofd.” Marinke was namelijk hooggevoelig, hoogbegaafd en had Asperger. “Ze voelde daardoor dat ze niet paste op deze wereld. Ze liep vaak tegen dingen aan en kon geen orde houden”, vertelt Riet. “Haken was een goede bezigheidstherapie voor haar als ze onrustig werd. Door te haken kon ze haar hoofd leegmaken.”

Uiteindelijk besloot Marinke te gaan bloggen over haar passie voor haken. In het Engels. “Marinke kon zich beter uiten in het Engels”, reageert Riet. “Het was echt haar uitlaatklep, omdat ze er haar creativiteit in kwijt kon, maar ook dingen kon ontwerpen”.

Daarnaast kreeg Marinke medicijnen voor haar depressie. “Het enige nadeel van haar medicijnen was dat ze aankwam. “Dat vond ze erg vervelend volgens mij, maar de medicatie hielp haar”, beaamt Riet. “Op een gegeven moment besloot Marinke dat ze wel kon stoppen met haar medicijnen. Ze vond dat het zo goed ging dat ze die niet meer nodig had.” Marinke’s moeder was het hier niet helemaal mee eens. “Ik vond het een beetje eng, want waarschijnlijk ging het juist goed, omdat ze medicijnen nam. Ze besloot er toch mee te stoppen.”

Vervolgens werd het haken steeds drukker en groeide haar blog. Ze kreeg vragen om boeken te maken, maar daar kwamen dan ook deadlines bij kijken. “Ze bleef volhouden dat het goed ging, maar het werk bouwde op. Ze had geen overzicht meer. Daardoor kon ze vaak haar deadlines niet halen”, concludeert Riet. Door Marinke haar succes kwam ze ook stukje bij beetje bij Scheepjes terecht. “Hier heeft ze die eerste deken gemaakt. Dat ging zo goed dat Scheepjes wilde dat ze nog een deken zou maken. Maar goed, ze had haar medicijnen laten staan en ze begon aan zichzelf te twijfelen. Ze liet niet merken dat er echt iets aan de hand was, maar ze was onrustig. We dachten dat het kwam omdat ze het gewoon vreselijk druk had. Als we vroegen hoe het ging, zei ze dat het prima ging.”

Vlak na Oud en Nieuw besloot ze weg te gaan bij haar vriend Dave en ging ze bij Steven, een vriend in Amersfoort, wonen. “We begrepen allemaal niet wat er aan de hand was”, vertelt Riet. Uiteindelijk kwam Riet er achter dat Marinke vond dat ze niet goed genoeg was voor Dave. “Ze twijfelde enorm aan zichzelf, maar ze bleef volhouden dat ze niet weer depressief was. Ze ontkende het, ze wilde er niks van weten.” Marinke besloot bij Steven in te trekken. “Ze werden verliefd en kregen een relatie, maar toen liep ze weer tegen dezelfde twijfels aan.”

Marinke realiseerde zich toen dat het toch echt niet goed ging. Ze schreef een brief aan haar familie. “Ze liet weten dat het eigenlijk niet goed ging en dat ze zichzelf ging laten opnemen.” Riet was op dat moment drie weken op vakantie. “We hebben toen heel veel gebeld, maar ze wilde maar niet dat ik op bezoek kwam. Achteraf hoorden we dat iedere keer als haar vriend op bezoek kwam, ze naderhand een vreselijke terugval kreeg. Ze deed namelijk ontzettend haar best om gezellig te doen en leuk te zijn. Op het moment dat hij wegging, was ze zo uitgeput dat de verpleging haar snel moest opvangen. Ze kon ook niet meer haken, want dat gaf haar alleen maar extra stress. Bovendien kon ze helemaal niet meer slapen.”

“Het laatste dat ik tegen haar zei was: ‘Ik hoop dat je een beetje kan slapen. Welterusten’.” De volgende avond werd Riet gebeld door Marinke’s vader. “Op dat moment staat je leven helemaal op zijn kop. Het is een roes. Je bent alleen maar bezig met dingen regelen. Ik heb nu pas de ruimte kunnen krijgen om te rouwen.”

“In de eerste weken hadden we niet door hoeveel mensen Marinke kende. Je bent op dat moment alleen met je kind bezig. Maar we kregen zo ontzettend veel kaarten en op de begrafenis waren er zoveel mensen gekomen. Dan merk je pas hoe groot ze eigenlijk was. Mensen besloten ook een bloemetje in hun haren te dragen op de dag van de begrafenis: A flower in your hair for Wink.”

Haar laatste ontwerp voor Scheepjes hebben 12 vriendinnen afgemaakt zoals Marinke het gewild zou hebben. “Zij wilden dat er meer verschillende texturen in kwamen zodat de haaksters dat zouden leren”, vertelt Riet. Op dit moment zijn er tienduizenden mensen van over de hele wereld diezelfde deken aan het haken. Als eerbetoon aan Marinke.

“Iedereen die er over spreekt, kent wel iemand die door deze rot ziekte het leven  is uitgestapt. Marinke had het heel erg moeilijk en zocht gewoon rust. In het laatste berichtje op haar blog zegt ze: ‘I’m looking for the light’. Ik geloof dat ze dat ook gevonden heeft. Alleen op een andere manier dan ik had gehoopt.”

Wil je meehaken of een donatie doen ter nagedachtenis aan Marinke? Dat kan hier.

*Op de foto: Riet samen met haar jongste dochter Tinca en de originele deken die Scheepjes hun heeft aangeboden.