Actieheld Celine: "Door het lange wachten en het onbegrip ben ik in een zware depressie terecht gekomen"

Het was even graven maar in 2013 ben ik meerdere malen bij de huisarts geweest om te praten over mijn struggles. Zij verwees mij door naar de praktijkondersteunende psycholoog. Ondertussen werd het langzaam 2014 en ging het echt niet lekker met mij. School lukte niet, vriendinnen namen afstand (ik eigenlijk van hen achteraf, op het moment zelf heb ik dit heel anders ervaren). De huisarts en de praktijkondersteuner hadden regelmatig contact over mij. Wat er uit kwam? Ze wisten niet wat ze met mij aan moesten. 18 jaar en dit ziekte beeld was blijkbaar heel lastig en ingewikkeld. Na een lange tijd werd ik dan toch doorgestuurd naar Mediant. Hier heb ik meerdere intake gesprekken gehad op verschillende locaties.

Toen kwam het lange wachten.

Wel kreeg ik overbruggingsgesprekken, deze waren één keer per maand of één keer per twee maanden. Vanaf 28 augustus 2015 kreeg ik wekelijkse gesprekken. In totaal heb ik dus ruim twee jaar er min of meer alleen voor gestaan.

Nu blijkt dat ik een niet anders omschreven (NAO) persoonlijkheidsstoornis heb. Hier is prima mee te leven en functioneren. Helaas door het lange wachten en het onbegrip ben ik in een zware depressie terecht gekomen. Dit had gevolgen voor mijn school, werk en mijn lichaam. Met school moest ik stoppen omdat ik niet kwam. Werk ging ik vermijden en heb daardoor uiteindelijk ontslag genomen. En mijn lichaam is een boel littekens rijker. Deze periode was echt heel zwaar. Ik praatte met niemand en niemand wist dan ook dat ik het zo zwaar had dat ik mijzelf sneed. Ik was alleen, heel alleen. De dagen en nachten waren lang, ik stond op overlevingsmodus. Het eten vond ik echt moeilijk en ik at daarom ook maar een cracker per dag, meer kreeg ik niet naar binnen. De rest van de tijd lag ik in bed, als ik echt naar buiten moest zette ik mijn gigantische masker op. Vrolijke en zorgeloze Céline.

In deze tijd heb ik ook veel geschreven in mijn boekje, omdat dat nu terug te lezen vind ik erg moeilijk maar ook heel mooi. Ik heb het overleefd en ik ben uit het diepe dal geklommen. Ik ben er nog niet maar wel heb ik vertrouwen dat ik er kom.

Mijn advies voor iedereen die op een wachtlijst staat is: blijf in contact met mensen. Mensen geven om je en je mag met ze praten, ook al is het maar 5 minuten. Je bent niet alleen, zo voelt het wel maar dat is niet zo. Maar vooral, accepteer dat je je zo rot voelt, het is oké. Jij bent oké. 

Sta ook op tegen de wachtlijste en doe mee met Last Man Standing. Schrijf je nu in!