Actieheld Bouwke: "Hoe eerder we erbij zijn, hoe meer kans op kwaliteit van leven en op de lichtjes aan het einde van de tunnel".

Last (wo)man standing

Vorig jaar deed ik mee aan Last Man Standing. Een initiatief van stichting MIND om aandacht te vragen voor de uitdagingen die er nog steeds zijn in de geestelijke gezondheidszorg. 6 uur lang stond ik op een paal om de enorme wachtlijsten in deze zorg te visualiseren. Ik had nooit gedacht het 6 uur vol te houden op een paaltje van 20 bij 20 cm met windkracht 5! Maar niets bleek minder waar. En dan zie je maar weer dat je met een goed doel, een enorme toegewijde groep mensen, muziek en aanmoediging vanaf de kant, grote prestaties kan neerzetten. Want ik, en met mij meer dan 80 procent van de deelnemers, hebben het gehaald!

Dit jaar doe ik opnieuw mee. Voor een geestelijk gezonde jeugd (MIND YOUNG). Weer zo’n belangrijk thema. Want of je nu iets mankeert of niet, het is belangrijk om als jongere te weten dat je over alles zou moeten kunnen praten. Met iemand. Zonder taboe. Zonder angst voor afkeuring. Zonder dat dit als zwak gezien wordt. 

Puberteit en jongvolwassenheid zijn al turbulent van zichzelf. Er komt zoveel op je af, er is zoveel te leren, zien en ervaren. Zoveel wat je nog kan vormen en wat je kan worden. Zoveel te kiezen, zoveel om bij te horen en zoveel om je tegen af te zetten. Een eigen persoontje worden vergt nogal wat van de jeugd en hun omgeving. Maar het is een natuurlijk proces wat je naar volwassenheid brengt. En de meesten van ons komen goed aan de andere kant aan, met ook heel veel plezier achter de rug. Toch zijn er ook heel wat jongeren voor wie dit niet het geval is.

In mijn geval werd deze ontwikkeling ruw verstoord door Borderline. Een emotie regulatie stoornis. Al die turbulentie kon ik niet aan. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. En mijn emoties werden mijn vijand. Mijn puberteit en jongvolwassenheid waren donker en zwaar. Een paar keer wilde ik opgeven. Geloofde ik niet meer in het leven of dat alles wel goed komt (hoe vaak mensen dat ook tegen je zeggen). Mijn emotionele pijn was zo heftig dat ik liever fysieke pijn had als afleiding. Mijn leven, en kledingkeuze, was zwart. Ik wilde het liefste verdwijnen. Ik snapte niet wie ik was, waar ik bij wilde horen, en hoe dit ding wat leven heet, geleefd diende te worden. Ik was vol zorgen, angst, pijn, woede en vooral radeloosheid. 

Maar dat was niet te zien. Ik heb mijn gymnasium en 3 universitaire diploma’s gehaald en ben aan een succesvolle management carrière begonnen. Ik had vriendinnen en ik sportte. Maar het voelde vaak leeg van binnen, alsof ik er niet helemaal bij was, niet als mezelf aanwezig was in het leven. En ik was moe, heel moe. Ik durfde dit niet te delen. Doorgaan dacht ik. Doorgaan. Overleven.

Borderline heb ik nog steeds. Maar ik ben nu meer. Ik weet nu wie ik ben. Wat ik kan, wat ik leuk vind, wat ik nodig heb. En dat is zoveel meer dan alleen de emotie regulatie stoornis. En wat nu zo mooi is; Als je je bewust wordt van en gaat zorgen voor wie je als heel persoon bent, dan wordt dat onderdeeltje wat je eens zo gedefinieerd heeft een stuk kleiner, en hanteerbaar. Ik heb ruimte gecreëerd voor mijn hele zelf en zo veel meer rust en overzicht gekregen. Ik kan mezelf zijn. Nu ik wat ouder ben (36) heb ik veel meer overzicht, snap ik een beetje hoe het leven werkt en hoe ik mezelf in alle rust daartoe kan verhouden.

Ik heb veel gehad aan 18 maanden Mentalization Based Therapy, waar ik op mijn 32ste aan begon. Een therapie speciaal voor Borderline. Ik heb het geluk dat ik zelf veel heb kunnen doen met mijn problemen en uiteindelijk ook met hulp. Ik heb me daarbij gerealiseerd wat ik echt gemist heb: steun, liefde en professionele hulp in mijn jeugd. In de periode dat je dat het hardst nodig hebt. Zeker als je worstelt met een psychische ziekte of aandoening.  En daarom vind ik Last Man Standing en het gaan voor een mentaal gezonde jeugd zo belangrijk. Hoe meer informatie er gedeeld wordt en hoe meer we het bespreekbaar en normaal gaan maken, hoe eerder onze jongeren durven te praten over hun worstelingen en hoe eerder er hulp ingeschakeld kan worden. Ik wil dit uit de taboe sfeer. Ik wil meer begrip, kennis en openheid. En handvatten voor het herkennen van problemen op psychisch vlak; In gezinnen, op scholen en in vriendenkringen. En bij onszelf. Hoe eerder we erbij zijn, hoe meer kans op kwaliteit van leven en op de lichtjes aan het einde van de tunnel.

Last Man Standing vindt plaats op 23 juni bij het Markermeer. Ik ga weer 6 uur proberen te blijven staan. En jij kunt ook nog meedoen! Schrijf je in via www.lastmanstanding.nl (klik op ik wil meedoen). Je mag je bij mijn team inschrijven als teamlid of zelf een team vormen. Ik doe mee onder de naam ‘team Bouwke’. Je bent hartstikke welkom!

Wil je Bouwke steunen? Dat kan hier via haar persoonlijke pagina.
Wil je ook meedoen aan Last Man Standing? Meld je hier aan.

<English version> 

Last (wo)man standing

Last year I was part of an event called Last Man Standing. An initiative of the nonprofit organization MIND. Together with 100 other participants, I endured 6 hours of standing on a pole of 20 cm by 20 cm, in a lake, with a lot of wind. An endurance challenge to visualize the waiting lists in Mental Health care. I never expected to make it to 6 hours, but I did! Together with more than 80 percent of the participants. And when you step off that pole you realize, that with a good cause, a group of motivated people, music and support from the shoreside, you can achieve great things.

This year I will participate again. This time for a mentally healthy youth (MIND YOUNG). Another great cause. Because, whether or not you struggle with something, it is important to know, when you are young, that you can talk about anything. With someone. Without taboo. Without fear of disapproval. Without being seen as weak.

Puberty and young adulthood are, in itself, already turbulent. There are so many things happening, so much to learn, to see, and to experience. So many things that can influence you and so many things you can be. So much to choose, so much to fit in to, and so much to resist to. To become your own person is quite the challenge for our youth and their surroundings. But it is a natural process of becoming an adult. And most of us make it to the other end, with a lot of fun too. But still, al lot of young people also will not make it or will not know fun.

My development into adulthood was roughly disrupted by Borderline. An emotion regulation disorder. I could not cope with all this turbulence. I did not know what to do anymore. My emotions became my enemy. 
My puberty and young adulthood were dark and hard. A few times I wanted to give up. I did not believed in life anymore, or in that things could be well or were going to be okay (despite how many times people told me they would be). My emotional pain was so intense that I preferred physical pain as a distraction. My life, and clothing style, was black. I wanted to disappear. I did not understand who I was, where or with whom I wanted to fit in, and how this thing called life should be lived. I was consumed by worry, fear, pain, anger and especially desperation. 
But that did not show. I finished my gymnasium and 3 college degrees, and started a successful management career. I had friend and played sports. But it often felt empty inside, as if I was not totally there, as myself, living life. And I was tired, so very tired. I did not dare to share this with anybody. Just carry on, I thought. Carry on. Survive.

I still have Borderline. But I am way more than that now. I know who I am. What I am good at, what I like, what I need. And it is so much more than the disorder. You what is beautiful too? When you start being aware and taking care of the whole person you are, you see that small part of you that once defined you and your life, become smaller and smaller, and manageable. I created space for myself and in this way created more peace and overview. I can be myself now. Now that I am somewhat older (36), I have a lot more overview, I understand better how life works and how I can relate to life in a more peaceful way.

At age 32, I started 18 months of Mentalization Based Therapy. A therapy especially for Borderline. It benefitted me greatly. I am lucky that I could and was able to work so much on my struggles, eventually also with help. And this is when I also realized what I had missed when I was younger: support, love and professional help. The period that you need it the most. Especially when you struggle with your mental or physical health. And that is why I recon Last Man Standing and their cause to be so important. The more information is shared and the more we talk about it, the sooner our youth will dare to talk about their struggles too, and the sooner they can get help. I want this out of the taboo and stigmatization. I want more understanding, knowledge and openness. And I want more tools for recognizing mental health problems; for families, at schools, and in groups of friends. And for ourselves. The sooner we know something is not right, the more opportunities we get to create better quality of life and lights at the end of the tunnel.

Last Man Standing will take place on June 23rd at the Markermeer. I will try to stand for 6 hours again. And you can also participate! You can register at www.lastmanstanding.nl (click on ik wil meedoen). You can participate with my team or start your own team. My team is registered under ‘Team Bouwke’. You are very welcome to join!